Weg naar binnen

Laat 70-ger jaren vertoonde mijn kunst vaak een weerslag van mijn innerlijk leven, was meer figuratief en soms dramatisch. Het onderwerp kon variëren van verdriet, afscheid van een gestorven vader, een vertaalde jeugdherinnering tot een vreemde fantasie. Het waren snelle pasteltekeningen of aquarelschetsen en schilderijen in dekkende acrylverf.

Deze bevrijdende mogelijkheid wilde ik ook meegeven aan kinderen met emotionele problemen. Zo ging ik parttime therapeutisch werken met individuele kinderen op het Medisch Opvoedkundig Bureau. Het verminderde de prestatiedruk en gaf financieel wat armslag. De studie psychologie leek zinvol en na het doctoraalexamen werd ik parttime gezinspsychotherapeut met beeldende middelen bij een Jeugdinstelling voor geestelijke gezondheid van 1981 tot 1998.
Uiteindelijk is daar een boek uit voortgekomen, geschreven samen met collega Wim Klijn getiteld: ‘Waar woorden tekortschieten, Praktijk en theorie van beeldende systeemtherapie’, Uitg. Acco, Leuven 2006.

Way inside

In the late seventies and early eighties my artwork often reflected my inner world. It was more figurative and sometimes emotionally coloured. The subject could vary from grief, farewell to my father who died, a memory of my youth translated in a new form, to a strange fantasy. They were quick pastel drawings or water colour sketches and opaque acrylic painting.

In order to make this liberating experience available for children with emotional problems I started to work part time with children individually on a Medical Pedagogic Bureau. This choice lessened the pressure to achieve and gave me more financial scope. The study in psychology seemed useful and after finishing my studies I became a parttime family artpsychotherapist at an institution for child mental health from 1981 to 1998. Ultimately it culminated in a book, written in Dutch together with my colleague Wim Klijn titled: ‘Where words fail, Practice and theory in family art therapy’, Publ. Acco, Leuven 2006.